Мен өмірімде төрт жыл бұрын Кипрде стриптиз-клубқа түскен болатынмын.
Ағам екеуміз бір апта бойы аралды мотоциклмен араладық, ал теңіз ауасы эстетикаға деген аштықты тудырды. Ізгі ниет – сұлулық, сымбат, өнердің бастауы биде, одан артық емес.
Қаланың әр қиылысында стриптиз-клуб бар еді, кинодағыдай көрінеді ме деп ойладым. Таза кәсіби тұрғыдан алғанда, әрине, оларды қызықтырды: үстелдер арасындағы жолдар, тіректің биіктігі мен диаметрі, ішкі бөлшектер. Ағам шетелде екенімізді еске салды, барған сайын қымбаттап, бірінші қатарға отырмағанымыз дұрыс болды, өйткені трусикаға тиын салуға болмайды, ал ең төменгі бес еуролық купюра қазірдің өзінде тең болды. тонна көмір бізбен бірге.
Біз бес клубтың жанынан өттік, барлық жер бос, ал біз түнгі жолбарыстар қайтадан ұйықтағымыз келді. Соңғы мекемеде үй иесі бізді кіреберісте күлімдеп қарсы алды да, қулықпен шаяндай қол алысып, ішке сүйреп кіргізді. «Таза қол алысу қандай қиын және лас қадам», — деп ойладым мен: «Мен оны болашақ клиенттермен бірге қолданамын».
Клубтың іші күңгірт, екеуі отырды да жан-жағына қарады – екі қыз бен ортадағы жалғыз бағанаттан басқа ешкім жоқ. «Төре бар — лайықты орын», — деп шештім. Қыздар бізбен бірге отырды, жас аға, менімен 45 жаста (
Директор даяшы болып жүгіріп келіп, қыздарды ішіп, емдеуді ұсынды. Мұнда маңызды сюжеттік бұралу бар, оқырман осы әрекетке толы жолды бөлек ұстануы керек. Олар екі алкогольсіз сыраны, ал қыздардың өздері кішкентай стакандарда бірдеңе алды.
Бір бағанасы бар, музыкасы жоқ бос клуб күдікті болды, бірақ мен әлі де биді аңғал күттім. Қозғалыс өнерін көруге келгенін, ниетіміз таза екенін, қыздар бұл қаладағы үйірмелердің бәрі билемейтінін, тек ақша табу үшін ғана емес екенін бірден бүкпесіз айтты. Мен таңғалып пенс-незімді тастадым.
Үшінші сөйлемде мен әйелдің сөзін бөліп, екпінді танып, орысша сұрадым:
— Сен қай жақтансын?
— Ал мен Харьковтанмын.
Сөйтіп, үйден мың шақырым жерде Харьковтан келген жеңіл мінезді қызбен жалғыз қалдым.
Екі минут өтті, мотоцикл мінген түнгі буйволдардың кетуі қолайсыз болды. Әдептілік үшін мен әңгімелесуді шештім де, адамгершілікті қызға сұрақтар дайындамай, онымен жұмыс туралы сөйлестім:
— Бұрын қайда жұмыс істедіңіз? Мұнда жұмыс істеудің басқа елдерден айырмашылығы неде?
— Мен Иранның Ливерпуль қаласында жұмыс істедім. Біріншіден, мен жай ғана сүйіспеншілікпен айналысып, көңіл көтердім, ал екіншіден бұл ауыр жұмыс болды, мен ирандықтар үшін үнемі сөйлесіп, қиялдауға тура келді, мысалы: «Ой! Мені өлтіріңіз, тақсыр!».
Әңгіме жеткілікті, балам, бөлмеге барайық. (Қолын тіземнің үстіне қойды, мен дулығамды ұстадым.) Бағасы маған 100 евро, бастыққа бір сағатқа 100. Төсексіз 10 минутқа 40 еуро алатын бөлме бар.
Қыз жасанды кірпіктерін ілтипатпен қағып жіберді, мен байқамай сәл әрі қарай отырдым.
9 минут өтті, ұшу тактикалық шегінуге, екі адамның саналы, қасақана, қатыгездік шешіміне өтуі мүмкін. Біз қоштаса бастадық.
Даяшы жүгіріп келіп, екі алкогольсіз сыра мен екі түсініксіз коктейльді (жай шырын шығар) 100 еуроға есептеді. Бұл менің өмірімдегі 10 минутта жұмсалған ең қызық 100 еуроның бірі.